Για έναν άνθρωπο, ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΖΩΗΣ

Του Δημήτρη Καλανδράνη

Της Μαρίας Χανιώτη του Κωνσταντίνου, βεβαίως βεβαίως...

Πολλές φορές κάνοντας τον απολογισμό μας σκεφτόμαστε τους ανθρώπους τους οποίους γνωρίσαμε στην πορεία μας, κάνουμε "το μέτρημα" που λέει το τραγούδι κι άλλοτε μας βγαίνουν πιο λίγοι κι άλλοτε πιο πολλοί, το σίγουρο είναι ότι κάποιοι είναι σταθερή αξία. Γιατί έχουν καταφέρει να είναι παρόντες στην ζωή σου σε κάθε στιγμή, χαρά, λύπη, στην καλημέρα στην καλησπέρα, στο τόσο απλό τι κάνεις; Σηκώνεις το τηλ. και είναι πάντα εκεί... κι εσύ νιώθεις το ίδιο! Έτσι απλά! 

Είναι οι φίλοι, τους εκτιμάς, τους αγαπάς, τους σέβεσαι ... 

Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι για μένα ο Κος Δημήτρης και η κα Κασσιανή! Πόσες φορές με δέχτηκαν στην ανοιχτή αγκαλιά τους , χάρηκαν με την χαρά μου, συμπαραστάθηκαν στις αγωνίες μου, ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Πόσες ώρες ατέλειωτες στο τηλ. να συζητήσουμε για κάθε είδους θέμα που μας απασχολεί όλα αυτά τα χρόνια.

Ανήσυχο πνεύμα ο κος Δημήτρης, γεννάει κάθε λίγο κάτι καινούριο. " Δεν μπορώ Μαρία μου, θέλω συνέχεια κάτι να κάνω, με αναζωογονεί"!" Πάντα κάτι νέο έχει να δείξει. Πάντα να προσφέρει στον συνάνθρωπο, στα παιδιά που τον λατρεύουν. Δεκάδες οι ιστορίες που θα μπορούσα να πω για τον κο Δημήτρη αλλά και την κα Κασσιανή, την ήρεμη δύναμη, αυτή την γλυκύτατη γυναίκα... Ίσως κάποτε γίνει κι αυτό. Κι όταν τέλειωσε εκείνο το πρώτο βιβλίο του, που είχα, την τιμή να είμαι από τους πρώτους που το διάβασαν, θυμάμαι την χαρά του, δεν θα ξεχάσω το πρόσωπό του, έλαμπε!!! 

"Να κάνουμε την παρουσίαση του, κε Δημήτρη" του έλεγα. Τι λες Μαρία μου;" κι αρνιόταν από σεμνότητα πάντα... Κι ήρθε λοιπόν η ώρα της παρουσίασης του δεύτερου βιβλίου του " ο Ασκητής", όταν μου το έφερε στο σπίτι έκλαψα, γιατί ήξερα τι σημαίνει γι αυτόν... πόση χαρά ένιωσα όταν τον είδα να το κρατάει!!!

Κι ήμασταν όλοι εκεί, να τον τιμήσουμε γιατί το αξίζει. Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο... την εκτίμηση την κερδίζεις, δεν την ζητάς!

Κρατάω στην καρδιά μου μεταξύ όλων, εκείνα τα ξαφνικά τηλεφωνήματα κάθε τόσο, με το τόσο απλό κι αληθινό "τι κάνεις Μαρία μου, Πως είσαι; ", πόσα συναισθήματα γεννάει! Κι εκείνες τις ατελείωτες ώρες στο τηλ. γιατί πάντα έχουμε πράγματα να πούμε. 

Τους ευχαριστώ που υπάρχουν στην ζωή μου...