Στους "συνωμότες" λέμε ΝΑΙ!!!

Το τελευταίο διάστημα τα ερτζιανά της νήσου των ρεκόρ απέκτησαν μια ξεχωριστή μουσική ποιότητα, την όποια έσυρε στα νερά μας ένας ακόμα επίκτητος Παριανός με ξεχωριστή μουσική καλλιέργεια και κουλτούρα. 

Το όνομα αυτού, Λευκοκόμης Μαυραμάγκας. 

Παράλληλα, για άλλη μια φορά, ο "ΡΗΧΩ ΦΜ" απέδειξε ότι, όταν η "γυναικάρα με τα κόκκινα" το θελήσει, έχει βάθος και μάλιστα σε καθαρά κρυστάλλινα αλμυρά νερά που πάντα ποθείς να είσαι μέσα τους.

Ο Λευκοκόμης Μαυραμάγκας, λοιπόν, απέδειξε ότι δικαίως καβάλησε τα ερτζιανά και μας "διασκεδάζει" με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Η συζήτησή του  με τον "Αφηρημένο Παντέλο" ξεπέρασε τις μουσικές αναμνήσεις και μας έδειξε το μέλλον.

Μας έδειξε ότι η νέα γενιά είναι εδώ με έντονο κοινωνικό προβληματισμό, με κουλτούρα, παιδεία, καλλιέργεια, με διάθεση για προσπάθεια να προχωρήσει τον τροχό ακόμα παραπέρα! 

Ο "Αφηρημένος Παντέλος", αν και ανήκει στη μειονότητα της νεολαίας, δεν παύει να είναι ένας φωτεινός μουσικός φάρος που μας δείχνει το δρόμο που θα αποφασίσουμε ή όχι να ακολουθήσουμε.

Οι αλήθειες του, ανεξάρτητα απ' την πορεία που διαγράφουμε,  περιγράφουν την αληθινή ζωή των αρετών και των αξιών που όλοι εμείς έχουμε ξεχάσει. 

Είναι σημαντικό ότι αυτή η αλήθεια περιγράφεται από ένα νέο άνθρωπο ο οποίος ακόμα δεν έχει κλείσει δεύτερη δεκαετία ζωής.

Αυτό από μόνο του έχει μεγάλη βαρύτητα και αποτελεί ηθική πρόκληση για όλους, προηγούμενους και επόμενους, που σπαταλάνε ή αξιοποιούν τη ζωή!!!
Εμείς στην "Αγκίδα" νιώθουμε πολύ καλά γιατί ένας δικός μας άνθρωπος μεσολάβησε, για να γίνουν όλα αυτά.


Δείτε τη συνέντευξη από το "ΡΗΧΩ ΦΜ" και τους ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ του ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ!!!

Παντελής Καλακώνας 1

Παντελής Καλακώνας 2

Παντελής Καλακώνας 3

Κατεβηκα στην παρο από την αθηνα Κι απ τα χερια μου εχασα μια φιλη την μαλβινα Ετσι ειπα κι εγω να αφησω την ρουτινα Τα δικα μου εγραφα και ηταν όλα φινα Στο μπαλκόνι κάθομαι και στιβω το μυαλό μου Τον κόσμο σας παρατηρώ και σπέρμα τον καρπό μου Σε αντιθεση με αυτόν που κρινει κι επιπλέει Κρατώ στο χέρι ένα στυλο που αρχίζει και σου λεει... Μην αφηνεις ρε τους αλλους να σε κανουν Ότι θελουν κι υστερα στο χωμα να σε θαυουν Να κανεις το δικο σου διχως να σε νοιαζει Εκεινοι που σε τριγυρνουνε σε κοιτουν με χαζι Μα εσυ εκει να εισαι ο εαυτος σου Κι ασε τους περαστικους να κρινουνε τον βιο σου Μια μερα και που λες καθομουν στο παγκακι Κι ερχεται και καθετε στο πλαι ένα πρεζακι 2φραγκο μου ζητησε δηθεν για να φαει Μα εγω το ηξερα την πρεζα αναζηταει Δεν τον αδικω, δεν ξερω το παρον του Δεν θα τον ρωτουσα ουτε καν το παρελθον του Μα που ξερω εγω τι εχει στην ζωη περασει και κατεληξε τωρα σ αυτή τη φαση Στο μερος με τους αλλους να ανησυχει Αν θα βρει λεφτα για να τρυπηθει Μονος του μου ειπε ότι δεν το θελει Μα το σωμα του χωρις αυτό πεθαινει Και τωρα αναρωτιεσαι τι σχεση εχει αυτό Ετσι όπως αρχισα εγω να μονολογω Κι εγω θα απαντησω στην ερωτηση σου Και με μια στροφη το στωμα σου θα κλεισω Εκεινο το παιδι κακως το πα πρεζακι Ηταν στο σχολειο σε ένα παρεακι Ολοι εκει τον εκραζαν γιατι ητανε χοντρος Και στο σπιτι πηγαινε θλιμενος διαρκως Ετσι μια μερα πηγε στην πλατεια Κι αραξε με τα παιδια που πιναν με μανια Ετσι αρχισε κι αυτος τον πονο για να πνιξει Μα που να ξερε ο αμυρος τι πορτα θα ανοιξει Η πορτα που του ανοιξε δεν ειχε ωραιο δρομο Στην πρεζα τον κατεληξε με τον ιδιο πονο Γιαυτο όταν πας να κρινεις τον συνανθρωπο σου σκεψου λιγο πρωτα τι θα πεις στον εαυτο σου Ιδεα καμια δεν εχεις πως εφτασε εδώ Γιαυτο πρωτου αφησεις ότι εχεις στο μυαλο το παιδι σου σκεψου το παιδι σου να περασει από ολο αυτο