Σαν κουράδα σε α λα τουρκ...

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Καθόμαι εδώ δα, ένθεν του μπιντέ, παραπλεύρως της χέστρας ναούμ και ξύνω τη λαδωμένη χαίτη μου σε ρυθμό αργιλαμά, άμα μεν διαβάζοντας κάτι σκισμένα κόμιξ εποχής βαθέος ΠΑΣΟΚ (δρχ: 40 φερειπείν) για να κουλάρω όσο διαρκεί το "μυστήριο" τέλος πάντων, άμα δε συλλογισμένος και βαθύτατα προβληματισμένος, αλλά στα παπάργια μου στην τελική, για το πώτς γκένεν και επιβιώνει κοντά σαράντα χρόνια ετούτο το απαράμιλλο νεοελληνικό πολιτικό καρκίνωμα. Κι όχι μαναχά επιβιώνει, αλλά μεταλλάσσεται κιόλας, πότε αριστερόστροφα και πότε δεξιόστροφα, για να καταλήξει πάντα στο κέντρο, σαν κουράδα σε α λα τουρκ στο στρατό, μετά από παρτούζα με αλλότρια εδέσματα, ήτοι πιτόγυρα με Γκοτζίλα από το "ΚΑΦΕ- ΜΠΑΡ ΨΗΣΤΑΡΙΑ {Ο ΠΑΤΟΣ} στο ακριτικό Σουφλί, μια παγωμένη Κυριακή του Φλεβάρη με μείον δεκαπέντε και στύση άρρενος βρέφους που γλίτωσε απ' τον Ηρώδη με βύσμα τρανσέξουαλ Ρωμαίο εκατόνταρχο, σε μετάθεση επί δυσμενεία στον Πανάγιο τάφο. Δεν τον στέλνανε καλύτερα στον τάφο του Ινδού ναούμ, σε αγώνα βόλεϋ γυναικών μεταξύ Παναθηναϊκού και Α.Ε Κωλογλυφάδας, να δει κάνα κωλαράκι τορνευτό; Αλλά, τι τα θες; Δεν καταλαβαίνουν οι καραβανάδες από κουλτούρα, μαντάμ.

--- Ναι, μωρό μου, δεν αργώ. Σκουπίζομαι. Άκου πώς κάνει χρίτσι χράτς το χαρτί υγείας..

Με αγάπη, Αγλέορας