Η Άκρα Δεξιά Χθες & Σήμερα, Εδώ & στον Κόσμο

Από τη στιγμή που αναθέσαμε στο Κράτος σε αυτόν τον μεγάλο Λεβιάθαν να διαχειριστεί την ασφάλεια μας και τους κανόνες επιβίωσης, ήταν βέβαιο ότι θα φτάναμε στο Άουσβιτς. Και φτάσαμε.

Σήμερα στην Ευρώπη με ταχύτατους ρυθμούς επανέρχεται η Άκρα Δεξιά στο προσκήνιο -και μάλιστα με νέους όρους - προκειμένου να διαχειριστεί και να επιβάλλει τα παλιά δοκιμασμένα προτάγματά της. Την επιβολή μιας αυταρχικής εξουσίας, τη σιγή νεκροταφείου για την κοινωνία και την εξάλειψη οποιασδήποτε απειλής, είτε θεωρητικής είτε πρακτικής απέναντι στο καθεστώς. Είναι η οργάνωση της Αντίδρασης που καιροφυλακτεί σε περιόδους κρίσης, ρευστότητας και στοχασμού προκειμένου να επιβάλλει ως μοντέλο διακυβέρνησης την ανώτερη μορφή του κρατισμού. Η συμμορία αυτή του ξίφους απαιτεί να κόψει τον γόρδιο δεσμό, εκτοπίζοντας κάθε προβληματισμό στο σκοτάδι του κλειστοφοβικού εθνοκρατισμού, ενισχυμένη από τους παραδοσιακούς τροφοδότες της: την αποτυχία των καιροσκοπικών πολιτικών επιλογών, τη στρατηγική των μισών επαναστάσεων, καθώς και τη διάλυση του κοινωνικού δεσμού.

Στην Ευρώπη με την καθαίρεση της ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού, την πλήρη συντριβή των ισχυρών Κομμουνιστικών Κομμάτων και με την εξάντληση του Σοσιαλδημοκρατικού παραδείγματος, η κυρίαρχη πολιτική μετατράπηκε σε απλή κυβερνησιμότητα και διαχειρισιμότητα. Καμία έκπληξη που εν τέλει οδήγησε στην αυταρχικοποίηση του Κράτους, μετατρέποντάς το σε πιο προσφιλή δομή για την Άκρα Δεξιά και τα μεταϊδεολογικά επιχειρήματά της.

Η Άκρα Δεξιά δεν είναι «δύο φορές» Δεξιά φιλελεύθερη ή λαϊκή, είναι κάτι διαφορετικό. Κινείται σε ένα πλαίσιο θεωρητικής αυθαιρεσίας και κατασκευασμένων στερεοτύπων. Με το δισάκι του ζητιάνου μαζεύει ιδεολογίες από παντού, τις κατακερματίζει γεμίζοντας το οπλοστάσιο της, για να το πλασάρει στον κατάλληλο χρόνο ως καινοφανώς γοητευτικό. Δεν αρνείται την πετυχημένη συνταγή της δεκαετίας του 1920, της στρατηγικής του κοκκινοκαφέ, αφού δανείζεται από εκεί όχι μόνο τα θεωρητικά αλλά και τα οργανωτικά όπλα για την κατάληψη της εξουσίας. Πέραν πάσης αμφιβολίας η μέθοδος αυτή του ακροδεξιού στρατοπέδου σήμερα, ακόμη και υπό το μανδύα του πιο σύγχρονου και έξυπνου μεταϊδελογικού λόγου, ρίχνει γέφυρες για το φασισμό και το ναζισμό.

Με αιχμή του δόρατος τη διαφοροποίηση στη βάση του έθνους και τον λαϊκισμό, για αποτελεσματικότερη διείσδυση στις κοινωνίες, συγκροτεί και ενσωματώνει από την πιο βαριά μέχρι την πιο ελαφρά θεωρία αλλαγής της πραγματικότητας, μια καμουφλαρισμένη μεταμφίεση που ευκολότερα υιοθετείται παρά αναγνωρίζεται ως λόγος και πρακτική απενοχοποίησης του «μαλακού φασισμού». Σήμερα η Άκρα Δεξιά έχει πάρει την ηγεμονία μέσα από εννοιολογικές παγίδες που παραδοσιακά παράγονταν μέσα από την άκρα αριστερά και παγιδεύει από αντιαποικιακούς, αντιιμπεριαλιστές μέχρι φεμινίστριες και lgbtqi υποκείμενα.

Η κριτική στην ΕΕ από την άποψη του εθνικισμού και εθνοκρατισμού, οι αντιιμπεριαλιστικές μεταμορφώσεις, οι αντικαπιταλιστικές ρητορικές καθώς και οι αντικοινοβουλευτικές κριτικές δημιουργούν την αρχιτεκτονική του ακροδεξιού λόγου και φέρνουν σε αμηχανία όλους όσους σκοπεύουν να διαχειριστούν την κοινωνία με κράτος, συμπεριλαμβανομένων όλων σχεδόν των τάσεων της Αριστεράς.

Το καταφύγιο της Άκρας Δεξιάς είναι η κλειστοφοβική σπηλιά του Εθνοκράτους και εκεί είναι που παράγει τη θανατοπολιτική, που έπειτα το ίδιο το Κράτος θα πραγματοποιήσει.

Η Άκρα Δεξιά ένα δρόμο έχει να διανύσει, αφού πρώτα με πρόσχημα τον εθνικισμό καταλάβει την εξουσία. Τον ακρωτηριασμό της κοινωνίας, τον πόλεμο και την καταστροφή, γιατί ο δρόμος αυτός δεν έχει επιστροφή. Κι αν σήμερα ο καπιταλισμός με την κυρίαρχη ιδεολογία του την ανασύρει για μια ακόμα φορά, αύριο είναι σίγουρο ότι τόσο ο ίδιος όσο και το κράτος και η εξουσία θα μπουν πιο βαθιά σε αυτόν τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Η Άκρα Δεξιά στην Ελλάδα

Η Χρυσή Αυγή ενσωματώνει και ένα ακροδεξιό υποκείμενο στο κλασικό ναζιστικό πλαίσιο του ρατσισμού του οποίου ο ορίζοντας είναι συγκεκριμένος αλλά και η αντιμετώπιση του πιο σαφής και συγκεκριμένη. Αν ο λόγος της Χρυσής Αυγής είναι ευκολοδιάκριτος και αντιμετωπίσιμος, ο λόγος της Άκρας Δεξιάς διαπερνά όλα τα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα ανεξαιρέτως. Όμως για την ελληνική περίπτωση της Άκρας Δεξιάς το εμπόδιο της Χρυσής Αυγής δεν είναι αμελητέο, διότι ήδη αποκάλυψε αυτό που ήταν κρυμμένο. Δεν μπορεί πλέον να καμουφλαριστεί πίσω από την εθνοδιαφοροποίηση, τον εθνικισμό, την επίκληση της τάξης και της ασφάλειας. Μια δυσκολία που δεν μπορεί να ξεπεράσει, διότι ένα μεγάλο ακροατήριό πήρε θέση μέσα στις σημασίες του ναζισμού. Πρόκειται για φασίστες που παρήχθησαν από τον δοσιλογισμό του μετεμφυλιακού κράτους, από τη μιλιταριστική στρατιωτική εξουσία, πριν, κατά τη διάρκεια της χούντας αλλά και μετά, και φυσικά μέσα από τα κατηχητικά των φονταμενταλιστών της Εκκλησίας. Ο γρίφος αν η Άκρα Δεξιά μπορεί να λειτουργήσει αγνοώντας την Χρυσή Αυγή δεν είναι δυνατόν να λυθεί χωρίς τη συγκατάθεση των φασιστών. Από τη στιγμή που αυτό το υποκείμενο «ριζοσπαστικοποιήθηκε» μέσω του ναζισμού, είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιτρέψει την ύπαρξη μιας Άκρας Δεξιάς χωρίς τη συμμετοχή του. Και αυτός ο γρίφος για μια ευρύτερη ελληνική Άκρα Δεξιά είναι άλυτος.

Η Ελληνική Άκρα Δεξιά αναδύθηκε και σφράγισε όλον σχεδόν τον περασμένο αιώνα, αρκετές φορές μάλιστα ως κυρίαρχη ιδεολογία και ως πολιτική εξουσία. Η παραγωγή ακροδεξιών υποκειμένων είχε συγκεκριμένους φορείς με ονοματεπώνυμο. Τα ανάκτορα με τους αυλικούς τους, η Εκκλησία ως βασικός φορέας εκκοινωνισμού της ακροδεξιάς, ο Στρατός ως ιδεολογικός γεννήτορας και εφαρμοστής του ακροδεξιού φαντασιακού. Βασικοί άξονες του λόγου της Άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα ήταν ο εθνικισμός η μεγάλη ιδέα, ο μιλιταρισμός, η αυταρχικοποίσηση του κράτους, η λατρεία της μοναρχίας, ο αντικομμουνισμός.

Αφού η Μεγάλη Ιδέα συνετρίβη στα «τείχη» των Αθηνών το 1897, επανήλθε προκειμένου να πραγματωθεί εκ νέου, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1909. Η δεκαετία του πολέμου 1910-1920 ήταν το ιδανικό κλίμα για την θεμελίωση της Άκρας Δεξιάς. Τα κόμματα, τόσο το φιλελεύθερο βενιζελικό όσο και το Λαϊκό κόμμα, πήραν στην πλάτη τους τον μεγαλοϊδεατισμό και τον εθνικισμό και τον μετέτρεψαν σε καθολικό φαινόμενο. Ο Διχασμός για την νομή της εξουσίας συγκρότησε και οργανωτικά την Άκρα Δεξιά καλλιεργώντας τα πρώτα σπορόφυτα του φασισμού. Ο Μεταξάς, η Εκκλησία, η Μοναρχία από τη μια πλευρά αλλά και ο Κονδύλης, ο Πάγκαλος και Γονατάς από την άλλη, υπήρξαν οι ηγέτες της Άκρας Δεξιάς την οποία υπηρέτησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα σαν φασίστες ή και σαν ναζιστές. Στους κόλπους των δύο αυτών κομμάτων παράχθηκε η «νεωτερική» ακροδεξιά συμπεριλαμβανομένου και του αντικομουνισμού, όπου ο πρώτος θεσμικός διώκτης του υπήρξε ο Βενιζέλος με το Φιλελεύθερο κόμμα.

Στην εξέλιξη της ακροδεξιάς πολικής εφαρμογής, έρχεται η προαναγγελθείσα δικτατορία του Μεταξά αλλά και η πλήρης συνεργασία του φιλελεύθερου Πάγκαλου, του Γονατά (που ακόμη και σαν βενιζελικός υπουργός είχε σχέσεις με την ομάδα ΕΕΕ τη δεκαετία του 1920) και ενός πλήθους στρατιωτικών μαζί με τα Τάγματα ασφαλείας. Η εγκαθίδρυση του μετεμφυλιακού καθεστώτος γίνεται με την απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία της Άκρας Δεξιάς, αν τη διαχείρισή της ανέλαβαν Κεντρώοι ή Δεξιοί πολιτικοί διότι η ίδια υπήρξε τόσο δοσιλογική που οι ίδιοι Αγγλοαμερικάνοι επικυρίαρχοι δίσταζαν να τη χρησιμοποιήσουν. Αφού γέμισαν τα προσφιλή τους στρατόπεδα συγκέντρωσης με ανθρώπους και επέβαλλαν κατάσταση εξαίρεσης, καιροφυλακτούσαν. Επανέλαβαν το έγκλημά τους την 21η Απριλίου επαναφέροντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τον Στρατό στην πρωτοκαθεδρία της εξουσίας. Η κοινωνία υπέστη για μια ακόμα φορά το σκοτάδι της Άκρας Δεξιάς. Εξορίες, Πολυτεχνείο, Κύπρος είναι τα εκκωφαντικά συμπτώματα του ακροδεξιού λόγου.

Η Άκρα δεξιά παρά τον εθνικισμό που επικαλείται έχει ταυτιστεί και εδώ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο με τεράστιες καταστροφές και ακρωτηριασμούς ακόμα και των κυρίαρχων θεσμών των οποίων υπήρξε θεματοφύλακας .

Άκρα δεξιά 1915 Διχασμός, Άκρα Δεξιά 1922 Μικρασιατική καταστροφή, Άκρα Δεξιά το 1936 Φασιστική δικτατορία, Άκρα Δεξιά το 1943 δημιουργός των Ταγμάτων Ασφαλείας, Άκρα Δεξιά το 1963 δολοφονία Λαμπράκη, Άκρα Δεξιά το 1967 με Χούντα και σφαγή του Πολυτεχνείου αλλά και ακρωτηριασμό της Κυπριακής κοινωνίας.

Την αμηχανία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά και πολλών της Άκρας Αριστεράς απέναντι στην ακροδεξιά την είδαμε και στην Ελλάδα μπροστά στα μάτια μας στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό όπου συνευρίσκονταν με την Άκρα Δεξιά η οποία είχε ηγεμονικό ρόλο, όπως επίσης τους είδαμε να βαδίζουν μαζί στην αντιμνημονιακή συμμαχία. Εδώ ο Σύριζα έδωσε το σύνθημα της αδελφοσύνης με την Άκρα Δεξιά τοποθετώντας ένα κομμάτι της στην κοινή κυβέρνηση και νομιμοποιώντας την στα Αριστερά ακροατήρια. Η Άκρα Δεξιά δεν δουλεύει μόνη της. Δίπλα, αρωγός της είναι η Αριστερά που είτε με τον κατευνασμό είτε με τα ψεύτικα λόγια είναι ένας μεγάλος τροφοδότης της Άκρας Δεξιάς. Όπως και στο παρελθόν δεν μπόρεσε να ανακόψει την πορεία του ναζισμού και του φασισμού, έτσι και τώρα είναι ανίκανη να αποδιοργανώσει τη νέα Άκρα Δεξιά και τον υφέρποντα, ευρωπαϊκό «μαλακό φασισμό».

Ο φενακισμένος αντιιμπεριαλισμός τροφοδοτεί την Άκρα Δεξιά.

Η μισαλλόδοξη κρατική πολιτική των λαϊκίστικων στερεοτύπων, όχι μόνο τροφοδοτεί αλλά αναγορεύει σε ηγεμονική δύναμη την ακροδεξιά και τις ιδέες της στην Ευρώπη.

Ο εθνικισμός και η εθνοδιαφοροποίηση είναι ο σημερινός πυλώνας της Άκρας Δεξιάς.

Να αποδιοργανώσουμε τα κατασκευασμένα και καμουφλαρισμένα επιχειρήματα της ζητιανιάς και της μίμησης στα οποία καταφεύγει η Άκρα Δεξιά.

Να αποκαλύψουμε το καταστροφικό εθνικιστικό της πρόσχημα και όχι να ανταγωνιζόμαστε για το πρόσημου του εθνικισμού.

Να ριζοσπαστικοποιήσουμε τη δημοκρατία με την αυτοοργάνωση, την ανοιχτότητα, τη δημιουργία της άμεσης δημοκρατίας και της αντιεξουσίας.

Να καταγγείλουμε όλα τα ιστορικά εγκλήματά που στην περίπτωση αυτής της χώρας είναι πολλά και ειδεχθή.

Να αρνηθούμε την κατάσταση εξαίρεσης για μετανάστες και πρόσφυγες που έχουν αντικαταστήσει τον παραδοσιακό αντισημιτισμό καθώς και να στιγματίζουμε τους νέους αντισημίτες.

Τέλος, να μην αφήσουμε σπιθαμή δημόσιου χώρου στην Άκρα Δεξιά και στους φασίστες συμμάχους της.

Πηγή: Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας