Μυστική χειραψία...

Του Αντουάν Παρίνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Καθόμαι και συλλογιέμαι, κάτι τέτοια βράδια- άπνοα- σαν το αποψινό, πως ο χαρακτηρισμός " μαλάκας" είναι άρρηχτα συνυφασμένος με την ανθρώπινη τη φύση ναούμ.

Και μη στραβομειδιάς καλέ μ', γιατί έχω χλαπακιάσει ένα πρεζοτσούρεκο Terkenlis κι έχει τσιτώσει η μπάκα μου ωσάν ασκομαδούρα, μόν' στήσε ούς και όμμα εν τω άμα και γύρνα και το γαροτσί διακριτικώς στον επόμενο, ήτοι ο υπογράφων.

Κι αν φερειπείν πεις " καλά τα λέει ο μπαγάσας" όλα κομπλεντάν. Αν όμως- φερειπείν πάντα- πεις " πάνε πίσω στο χωριό σου ρε ασβέστη και γιόμωσε καμιά τσαντήλα με μυτζήθρα, που θα μας πεις και μαλάκηδες ασούμ" πάλε στο κομπλεντάν θα ρολάρει η μάκινα. Γιατί, δικέ μου, σε ένα χωριό με εφτάμισο δις ανθρώποι, ο πάσα εις έχει και την αυστηρά προσωπική οπτική σ' αυτή τη γαμημένη ζήση.

Και μιας και το θυμήθηκα, ρε σεις τι πάτε και λέτε το αυτονόητο " να σας ζήσει" σε φαμελιές με άρτι γεννηθέντα τέκνα; Δηλαδή τι ευχές μαλακισμένα ανούσιες ξεστομίζει ο στόμας σας; Αφού μια στιγμή ακαριαία όλοι θα πεθάνουμε. "Μέρχι να συνβεί αυτό, ας ζήσομε" θα ψιθυρίσει ο χιπστεράς με τις εσπαντρίγιες και το λίπασμα της Μονσάντο στο μύστακα. " Όσο μένει του καθεμνιανού. Αυτά τα ξέρει μόνον ο Θεός" θα πει με στόμφο ο νεωκόρος με τον χιτλερικό ελεεινό μύστακα. " Κάποια αόρατη δύναμη πρέπει να πατάει fast forward ώρες ώρες στις προσωπικές μας κλεψύδρες" διερωτάται νεάνις, τελειόφοιτη του Φιπιψί (άκου σχολή, μαλάκα μου) πρώην πασπίτισσα και νυν δαπίτισσα. " Κάποιος πούστης με μάτιαξε" παραπονιέται ο Μπόκολης- δικαίως!- κι ο τσοπάνος ο Γιάννης ο Μόγλης με την ψωλή στο στόμα κυνηγάει το μεζεδάκι απ' την αλλοδαπήν φωνασκών γκαβλωμένα "στάσου! Κόλλυβα!!"

Κι όσο για μένα, μ' έκοψε το έτσι και ξηγιέμαι φυστικοβούτυρο με βιολογικό μέλι πάνω σε βιολογικό ψωμί από ζέα και βρώμη, χωρίς γλουτένη φυσικά και ψημένο σε ξυλόφουρνο παρακαλώ κι όχι σε φούρνο με αμίαντο, που- ως γνωστόν- είναι καρκινογόνος. Τι γιατί, μαντάμ; Γιατί είμαι μαλάκας. Ορίστε..

Με αγάπη, Αγλέορας