Η κοινωνία μας είναι άξια;

Του Γιώργου Ανδρεάδη

Το Σάββατο που μας πέρασε επισκέφτηκα την αίθουσα του ΕΠΑΛ, για να παρακολουθήσω μια θεατρική παράσταση που γινόταν εκεί, στο πλαίσιο της συνάντησης των θεατρικών ομάδων. Για αυτή την αίθουσα, αν και εργάζομαι στο Δήμο, δεν είχα ακούσει και πολλά. Κάποιες σκόρπιες κουβέντες λίγο από το Δημοτικό Συμβούλιο, λίγο στους διαδρόμους από συναδέλφους, λίγο στους δρόμους από φίλους. Μπορώ να σας πω, μάλιστα, ότι όλα αυτά τα άκουγα και με μια τυπική απάθεια, αφού εδώ στον τόπο μας, απ' ό,τι έχω διαπιστώσει, όλα γίνονται μισά ή γίνονται με καθυστέρηση δεκαετιών. 

Εκείνο το Σάββατο, λοιπόν, μάζεψα την οικογένεια και πήγα να δω θέατρο. Το έργο, ένας κράχτης από μόνο του. "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Ένα έργο το οποίο το έχω δει τουλάχιστον 52 φορές στην τηλεόραση. Κοντά σ' αυτό και η περιέργεια. Λίγο για την αίθουσα και περισσότερο για τον ερασιτεχνικό θίασο από την Καλλονή Λέσβου. Έλεγα από μέσα μου "αυτοί, αφού κατάφεραν κι έκαναν παγκοσμίως γνωστή τη σαρδέλα Καλλονής, την οποία συνοδεύουν μ'  αυτό το θεσπέσιο Μυτιληνιό ούζο, δε μπορεί να μην είναι τουλάχιστον υποφερτοί". "Πράγματι", όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας, το στομάχι μου για άλλη μια φορά αποδείχθηκε καλός οδηγός. Ο θίασος ήταν εκπληκτικός. Οι πρωταγωνιστές, αν και δεν είχαν οπτικά καμιά σχέση με τους κλασικούς Κωνσταντίνου - Κοντού, ήταν καταπληκτικοί. Ο Αντωνάκης, άπαιχτος, ανατολίτης από συνήθεια αλλά με πλούσια συναισθήματα έκοψε και έραψε το ρόλο στα δικά του μέτρα ως γνήσιος επαγγελματίας με άξια συμπαραστάτρια την κυρία Ελένη. Οι τρεις φίλοι, άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, μας έδειξαν ότι το σανίδι ανανεώνει σε βάθος τις ψυχές και τις καρδιές μας. Οι τρεις γυναίκες σύζυγοι μας έδειξαν πανεύκολα ποιος είναι το αφεντικό και ποιος κάνει κουμάντο στην Ελληνική οικογένεια. Στη φίλη καφετζού άνετα θα εμπιστευόμουν το φλιτζάνι μου και θα κρεμόμουν απ' τα χείλη της. Η κυρία της αυλής άξια "κακιά" και το κουνιαδάκι εύκολα θα το 'πνιγα με τη γραβάτα. Ο δε "μπατσούλης" λίγο ανέβηκε στη σκηνή αλλά κατάφερε με ευκολία να γίνει αντιπαθητικός και ο μαστρομήτσος, αν έμενε λίγο ακόμα στη σκηνή, θα μας γκρέμιζε την ολοκαίνουργια αίθουσα. Βέβαια όλα τα λεφτά ήταν η υπηρέτρια. Ειδικότερα δε, όταν σωριάστηκε πάνω στο χαλί στη φάση του κουμπιού, μου 'ρθε να πεταχτώ απ' τη θέση μου και να της δώσω το φιλί της ζωής. Ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτούς τους "ερασιτέχνες ηθοποιούς" που με το ταλέντο τους και το μεράκι τους μας ψυχαγώγησαν το απόγευμα του Σαββάτου. Τύφλα να ' χουν οι επαγγελματίες.  Είναι πραγματικά άξιοι.

Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα, θα ήθελα να πω ακόμα κάτι. Αυτό που συμβαίνει στο νησί μας αυτές τις μέρες με τη συνάντηση των ερασιτεχνικών θιάσων είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό πολιτιστικό γεγονός. Και είναι σημαντικό όχι μόνο για την ίδια την τέχνη αλλά γιατί πραγματικά απ' αυτά έχει ανάγκη ένας τόπος, για να αναδειχθεί ποιοτικά και να αποβάλει παράλληλα τα κακώς κείμενα. Ο πολιτισμός είναι η πόρτα που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον και ως χώρα, Δήμος ή κοινωνία έχουμε χρέος όχι μόνο να τον συνεχίσουμε αλλά και να τον εμπλουτίσουμε. Το τελευταίο διάστημα το νησί μας έχει γίνει αποδέκτης πολλών σημαντικών και ουσιαστικών έργων. Το κλειστό της Μάρπησσας, η αίθουσα του ΕΠΑΛ, η αίθουσα του Δημοτικού σχολείου στη Νάουσα. Έργα που γράφουν ιστορία και θα χαίρονται οι μελλοντικές γενιές. Έργα για τα οποία κάποιοι αγωνίστηκαν, για να γίνουν. Ποιος μπορεί όμως με βεβαιότητα να πει ότι οι υπογραφές του Δημάρχου ή του Επάρχου ή του περιφερειάρχη έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από το μυστρί του εργάτη ή από το πληκτρολόγιο του εργαζόμενου που έκανε τη μελέτη ή του εθελοντή που κατέθεσε τον πολύτιμο χρόνο του, για να γίνουν όλα αυτά; Ποιος μπορεί να αφαιρέσει από την εικόνα της δημιουργίας το παιδί που πάτησε το παρκέ του κλειστού ή τον ηθοποιό που πάτησε το σανίδι του θεάτρου ή ακόμα ακόμα τον θεατή που απόλαυσε μια παράσταση ή έναν αγώνα; Τελικά και για να μη γκρινιάζουμε μόνο, αποδείχθηκε ότι η κοινωνία μας είναι άξια. Και είναι άξια μ' αυτόν το Δήμαρχο, μ' αυτό τον Έπαρχο, μ' αυτούς τους Αντιδημάρχους, μ' αυτούς τους Προέδρους των Νομικών Προσώπων, μ' αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο, μ' αυτή την αντιπολίτευση, μ' αυτούς τους εργαζόμενους, μ' αυτούς τους πολίτες. Αυτό το πάζλ που συνθέτει το λαό μας, δυστυχώς και ευτυχώς μαζί, είναι ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Ας το αποδεχθούμε και ας προσπαθήσουμε ακόμα περισσότερο, όλοι μας,  για το καλλίτερο.