Γαμώ... τη φύτρα μου!!!

Θα ήθελα πάρα πολύ να υποστηρίξω τη λεζάντα της διπλανής φωτογραφίας, αλλά μπορείτε όλοι εσείς οι «επιχειρηματίες» να μου πείτε πώς μπορώ να το κάνω; Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί στο νησί μας ένα καρβέλι ψωμί του μισού κιλού, ο θεός να το κάνει μισό κιλό, πωλείται 1,20 € και στην Αθήνα έχει 0,60 €; Γιατί σε ένα νησί σαν το δικό μας, πλούσιο σε ψάρι, πουλιέται ο γαύρος 8 € ενώ στην Αθήνα 3 € κι αν πας στη λαϊκή στις 12:00 τον βρίσκεις ολοζώντανο να παίρνει πέτσινα πρωταθλήματα με 1,5 €;

Ξέρετε πόσα τέτοια παραδείγματα μπορώ να αραδιάσω; Άπειρα. Θα μείνω μόνο στο ψωμί που είναι ένα είδος πολύ πρώτης ανάγκης, άσχετα αν κάποιοι εδώ το έχουν μετατρέψει σε είδος πολυτελείας. Προχθές κάλεσα ένα πολύ καλό φίλο στο σπίτι και τα σπάσαμε με μισό κιλό ψωμί και κάτι παξιμάδια μπουκιές. Όταν είδε τα παξιμάδια δάκρυσε, γιατί του είχα και σφηνάκια.

Εγώ, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, αυτό το φαινόμενο το λέω αισχροκέρδεια και το «υποστηρίζω» από ανάγκη, γιατί νομίζω ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πλουσιοπάροχο καθημερινό τραπέζι με ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά, 7,5 €υρώπουλα παρακαλώ, γιατί ελιά κάτω από 5 € δε βρίσκεις, βάλε και 2,40 € το ψωμί νάτα τα 7,5 €. Χωρίς πιρούνια, γιατί, αν πας να τσιμπήσεις την ελιά με το πιρούνι, την ψάχνεις στο τασάκι με τις στάχτες στην καλύτερη, γιατί, αν πέσει στα στήθια της γριάς και πας για να την πιάσεις, θα θυμηθεί τα περασμένα μεγαλεία και άντε πάλι να της εξηγείς ότι μπορεί να υπάρχει η εγκατάσταση, αλλά δεν υπάρχει ρεύμα για να λειτουργήσει. Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα προϊόντα τα οποία μπορώ κάλλιστα να αγοράσω, παρακάμπτοντας την τροπική, με την έννοια της κάψας, αγορά. Είναι όμως αυτή η λύση που θέλουμε;

Επίσης εδώ, πέρα από την προφανή αισχροκέρδεια, διατυπώνονται και ασύστολα ψέματα υποστήριξης της κυρίαρχης ασυδοσίας και μάλιστα από συντεχνιακούς φορείς οι οποίοι ουδόλως ενδιαφέρονται για την κοινωνία και είναι πλήρως ενταγμένοι στη λογική της αρπαχτής, η οποία με τη σειρά της μειώνει την ποιότητα του προσφερόμενου προϊόντος και απαξιώνει τον τουρισμό που είναι η κύρια δύναμη ζωής, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το ψάρι, το κατσίκι, το βόδι, το αρνί, τη γη και τη θάλασσα. Μας είπαν, λοιπόν, για παράδειγμα όλοι αυτοί οι παπατζήδες του τουρίστα και του πολίτη ότι οι επιχειρήσεις θα απορροφήσουν την αύξηση του Φάτε Πσολιά Αριστερή. Δε μας είπαν βέβαια ότι αυτό θα το κάνουν, μειώνοντας την ποσότητα του παρεχόμενου προϊόντος ή την ποιότητα και ουδόλως το κέρδος. Και ακόμα χειρότερα, αφού πρώτα προχώρησαν στη μείωση της ποσότητας και σακάτεψαν την ποιότητα και αφού εμείς αυτό το κατάπιαμε αμάσητο, ήρθαν και αύξησαν και τις τιμές πολύ πάνω φυσικά από την αύξηση που υπέστη ο Φάτε Πσολιά Αριστερή. Αυτοί, αγαπητοί φίλοι, είναι οι επιχειρηματίες του τουτουνού – ΤΤΝ - δηλ. του τόπου του τρόπου και της ντροπής.

Εντάξει, βάλτε τα μαχαίρια στα ζωνάρια. Φυσικά και δεν είναι όλοι ίδιοι. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που φέρουν άξια το όνομα «επαγγελματίας». Όμως ακόμα κι αυτοί χρεοκοπούν τελικά και γίνονται συνένοχοι, με τη μούγγα που έχουν υιοθετήσει. Τώρα θα μου πείτε. Κι εσύ, ρε χούφταλο, τι κάνεις; Αν και χούφταλο, μιλάς πίσω από τη μάσκα σου.

Μα κι εγώ, φίλοι μου, δεν έπεσα από τον ουρανό από στραβοτιμονιά του ούφου που με κουβαλούσε. Φύτρωσα σε τούτα τα χώματα που φυτρώσατε κι εσείς, έβγαλα ρίζες και βράχηκα από την ίδια βροχή που πότισε κι εσάς, τα ίδια παράσιτα που τρώνε εσάς τρώνε και τις δικές μου σάρκες, ο ίδιος ήλιος φωτίζει τη ζωή μου και το ίδιο σκοτάδι ακουμπά στα μάτια μου τα όνειρά μου. Εδώ ίσως τελικά να διαφέρουμε λιγάκι. Στα όνειρα που βλέπουμε. Τα δικά μου είναι τα ίδια παιδικά όνειρα που έβλεπα πριν πολλά πολλά χρόνια.

Αριστοφάνειος Επάκτιος