O κόμης MonteCristo Colombo

Άστραψε και βρόντηξε στο προ ημερών Νηπιαγωγικό Συναπάντημα ο κόμης MonteCristo Colombo. Αστροπελέκια σκίσανε τον ουρανό και πέσανε στο κεφάλι του βαθιού παστόκ. Τι προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις υπογραφές τους οι σύντροφοι του κατεστημένου, τι η Κεπόσα παίρνει ο άνεμος επιχείρησε να κατεβάσει τους τόνοι, τι ο ρόκος και πάλι χωρίς το αδέρφι του προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι, τι ανώριμο τον είπαν, τι απρόσεχτο, τι παράνομο, όλα τα καλά είχε ο μπαχτσές. Πάλι καλά που βρέθηκε και εκειός ο Μπατιστούτα και κράτησε κάπως τις ισορροπίες, λέγοντας τα αυτονόητα και σώζοντας την πενιχρή ποιότητα του Νηπιαγωγικού Συναπαντήματος, που έλεγε και ο καπετάν ελιάς της Δάφνης.

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Εκεί, λοιπόν, που η Ζωή, του Παπαδέτη η μεγαλοκοπέλα, αν έχετε ακουστά, έπαιζε μονάχη μπάλα στο τερέν των ανεκτέλεστων αποφάσεων, αναλύοντας αριθμοί που δεν άκουε κανείς και συνοδευμένη με σεβαστό επιτελείο βασταζόντων και αναλυτών που ακολουθούν πιστά τους νόμοι, μόνο αυτών που τους συμφέρει, και είχε καταφέρει όλους να τους πείσει, επήρε το λόγο ο κόμης. 

Κι εκεί, ρε παιδιά, που το χασμουρητό είχε πάει οργιό, άστραψε η εικόνα του υπολογιστήρα, τιναχτήκαν τα πλήκτρα απ’ το πληκτρολόγιο και το ποντίκι το ‘φαγε η γάτα και δε χόρτασε. Το ξίφος του MonteCristo Colombo, χαρτί, λεπίδι, έκοβε λαρύγγια και ξεμπρόστιαζε το παλιό φθαρμένο καθωσπρέπει της Ζωούλας του Παπαδέτη που τα είχε όλα «νομίμως» τακτοποιημένα. Τι για μη κομμένες αποδείξεις τους είπε, τι για ανυπαρξία αδειών για όργανα και μουσικές, τι για κτίσματα χωρίς άδειες, τι για καταπάτηση παραλίας, και όλα αυτά γραπτά σε επιστολή, γιατί, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Λατίνοι, «Verba volant, scripta manent». 

Και ο αθεόφοβος «ΜΙΚΡΟΣ» δε σταμάτησε εκεί. Άρχισε να διαβάζει την απάντηση της νοοτροπίας του βαθιού παστόκ που για 40 χρόνια έπλεε το καράβι με μουγκή μπουρού και χωρίς πυξίδα. Απάντηση χωρίς νόημα, αρχή και τέλος. Αλλού βαρούν τα τύμπανα, αλλού βαστούν χοροί. Του καταλόγισαν υπέρβαση των εσκαμμένων, επειδή έπραξε τα αυτονόητα. Επειδή ζήτησε περαιτέρω ενημέρωση. Τον κατσάδιασαν, γιατί είναι νέος και δεν ξέρει. Του τραγούδησαν, με συμφωνία κρυφή κι ανάρμοστη, ότι ως Αντισοφός θα έπρεπε να είναι περισσότερο προσεχτικός και λιγότερο προσβλητικός. Του είπαν ότι καλύπτονται απ’ το νόμο και δεν του στέλνουν τις 500 σελίδες του πήγαινε έλα των χρημάτων, όπου αναλυτικά όποιος θέλει δίνει προσοχή σε ό,τι θέλει. Όσο για τις άδειες, όπου ήταν η ουσία και υπάρχει σωρεία παραλήψεων, μούγκα στη στρούγκα. 

Ενημερώνουμε, λοιπόν, τους αρμόδιοι ότι άλλη είναι η άδεια χρήσης μουσικών οργάνων εσωτερικής χρήσης και άλλη η άδεια μουσικών οργάνων υπαίθριας χρήσης. Τώρα, το επιχείρημα «πηγαίνετε να ελέγξετε πρώτα αυτούς που κάνουν χρήση μέσα ή κοντά σε οικισμούς» αντιλαμβάνεστε ότι αποτελεί επιχείρημα ευτελούς αξίας εκπορνευόμενο από τη φιλοσοφία του βαθιού παστόκ που διακατέχει τη βασίλισσα και τους λοιπούς συμβουλάτορες και βαστάζους. 

Επίσης, απ’ ό,τι φαίνεται, η «Νηπιαγωγική ΑΕ» έχει κάθε δικαίωμα να καταπατά δημόσιες παραλίες χωρίς κανέναν έλεγχο και βέβαια έχει κάθε δικαίωμα να μη δίνει και λογαριασμό σε κανέναν. Ακόμα κι όταν την ρωτάει ο αρμόδιος Αντισοφός επί των οικονομικών του Σοφαρχείου, ο οποίος, λέει, βαρύνεται με λάθος χειρισμούς, γιατί δεν ακολούθησε το πρωτόκολλο των πέντε (5) υπογραφών και δύο (2) στυλό και για αυτό δεν δικαιούται δια να ομιλεί και να ψάχνει. Ουέ κι αλίμονο, που έλεγε και η γιαγιά μου το 19ο αιώνα. Τούτο δω είναι επιχείρημα από το πολύ σκοτεινό παστόκ. Μου θυμίζει εκειό το επιχείρημα για τις offshore company που αποτελούν νόμιμους επίγειους φορολογικούς παραδείσους για τα λεφτουδάκια όλων των κλεφτών και λωποδυτών του πλανήτη. Αφού είναι νόμιμο, είναι και ηθικό. Στη δική μας περίπτωση, αφού είναι παράτυπο είναι ανήθικο. Βέβαια, ανήθικες είναι οι παρατυπίες του ΜΙΚΡΟΥ, η σωρεία των δικών τους παρανομιών είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. 

Και βέβαια το κλου της υπόθεσης ήταν η απάντηση του κόμη MonteCristo Colombo. Τους έσφαξε με το μπαμπάκι. Μου θύμισε εκείνον τον πολύ καλό και αξιοσέβαστο Ιταλό κύριο με το μαύρο σορτσάκι, το κίτρινο μπλουζάκι και το φυσητό στραγάλι που άλλοτε το φύσαγε και άλλοτε το κατάπινε. Ελάτε τώρα που δεν καταλάβατε… Εκείνον τον καραφλούλη ντε, τον Πιερλουίτζι Κολίνα. Όχι, δε θέλω να πω τίποτα για τον κόμη ούτε να μειώσω την θαρραλέα πράξη του. Ή μήπως θέλω; Τέλος πάντων, άλλη κουβέντα αυτή. 

Που λέτε, η απάντηση στην απάντηση ήταν… ωραία. Ευγενέστατο ύφος του νέου, επανατοποθετούσε τα θέματα από την πλευρά του ξεκάθαρα πια συμμάχου, με τα ερωτήματα να παραμένουν και με αιχμές του τύπου «ποτέ δεν με καλέσατε για να με ενημερώσετε», οι οποίες επισημαίνανε τυπικά ότι τίποτα από τα σημαντικότατα ερωτήματά του δεν απαντήθηκε. 

Όταν ο κόμης MonteCristo Colombo επέστρεψε το ξίφος στο θηκάρι του, αχός επικράτησε εντός της αιθούσης του Νηπιαγωγικού Συναπαντήματος, οι βαστάζοι πίσω από τη μεγαλοκοπέλα του Παπαδέτη πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας «στοιχεία» και όλοι ενώθηκαν, για να υπερασπιστούν το μεγάλο έργο της κολυμπήθρας. Μόνο δύο τόλμησαν να αρθρώσουν κάτι διαφορετικό. Ο Μπατιστούτα επί της ουσίας και ο Βεζίρης στη θέση του Βεζίρη, τύποις, αφού τελικά ψήφισε ναι σε όλα. Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…! 

Βέβαια, η ένωση κατεστημένου του Νηπιαγωγικού Συναπαντήματος, που με περισσή αλαζονεία στάθηκε απέναντι στους νέους, γιατί υπερασπίστηκαν το δίκαιο, κατά τη γνώμη τους, δεν αντιλαμβάνεται πλέον ούτε τα αυτονόητα. Δεν αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι κανείς δεν είναι αντίθετος με το στολίδι που έχει δημιουργηθεί. Είμαστε αντίθετοι με τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί, τις παραλήψεις που δεν διορθώνει κανείς και τη λογική της επιτυχίας του χρήματος. Έτσι από τη μία έχουμε δωρεάν είσοδο σε θεάματα και από την άλλη δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να λειτουργούμε χωρίς άδειες ή να καταπατάμε παραλίες. Φυσικά, ακριβώς αυτή η νοοτροπία που μας έχει οδηγήσει στον απόλυτο ξεπεσμό εξακολουθεί και δεσπόζει από τη βασίλισσα μέχρι το χρήστη της ξαπλώστρας, που, επειδή έχει το χρήμα να απλώσει την αρίδα του κάτω από την ομπρέλα, ποσώς ενδιαφέρεται για το αν η παραλία πρέπει να είναι ελεύθερη και προσβάσιμη απ’ όλους. Αυτή η μεγαλοκοπέλα, λοιπόν, χαρακτηρίζεται πετυχημένη. Είναι πετυχημένη όμως για τους λάθους λόγους. Με το που τελείωσε τις σπουδές της τοποθετήθηκε σε ζηλευτή θέση, τη στιγμή που άλλοι με τα ίδια προσόντα τύλιγαν σουβλάκια σε περαστικούς. Στη συνέχεια, μέσα απ’ τις θέσεις που δούλεψε, υπηρέτησε ένα σύστημα που έπρεπε συθέμελα να αλλάξει. Και, τέλος, σήμερα χρησιμοποιεί ότι γνωριμία απόχτησε απ’ αυτή την πορεία, για να δημιουργήσει ένα έργο για την υστεροφημία της. Καλά κάνει, λοιπόν, και δημιουργεί, για να απολαύσουμε κάτι κι εμείς οι κοινοί θνητοί. Όμως τα φώτα της είναι επιδεικτικά σβηστά. Όλοι αυτοί του παλιού κατεστημένου που, ξεδιάντροπα κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν, τόλμησαν να προσβάλουν τη νεότητα που οφείλει να είναι μαχητική, από όποιο μετερίζι κι αν εκφράζεται, πρέπει επιτέλους να μας αδειάσουν τη γωνιά, γιατί αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να υπάρξει με τους νόμους τους, δεν μπορεί να υπάρξει με τις γνωριμίες τους και τα ρουσφέτια τους, δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται με οδηγό το ατομικό συμφέρον και μοναδικό θεό το χρήμα. 

Και πείτε στη Ζωή τη βασίλισσα, τη μεγαλοκοπέλα του Παπαδέτη, αφού προσκαλέσει τη θύμησή της να φυσήξει μπροστά στα μάτια της τις έναστρες ζεστές νύχτες της αμμουδιάς του Φιντέλ, να μη ξαναστραβώσει το βλέμμα της μπροστά στα νιάτα.-

ΥΓ..: Ακόμα γελάνε όσοι σοφοί παρευρέθηκαν στον κατά μόνας τρίωρο απολογισμό του μασέρ Κοβέ με τα συκαλάκια, τις σούμες και τα ... πανηγύρια... 

Αριστοφάνειος Επάκτιος