Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Εκ του Αντουάν Παρίνις 

Ξύνοντας- συνοδεία μετρονόμου-με την πένα που βαράω την κιθάρα μου τα άλουστα εδώ και διβδόμαδο μαλλιά μου, συλλογιέμαι, καθήμενος στη λεκάνη τση τουαλέτας, ότι αυτά τα.. πόκεμον της γιαλαντζί τρομοκρατίας, πλάκα πλάκα, σεβαστήκαν το αθλητικό ιδεώδες και δεν χτυπήσαν όσο διαρκούσε το ποδοσφαιρικό Γιούρω. Τηρήσαν την εκεχειρία, που υποδεικνύει ευσχήμως το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, του Ολυμπισμού των Μακ Ντόναλντ Ντακ και βαρέσαν, κύριοι!, λίγες μέρες μετά το τουρνουά. Γελάει κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κι η Μαρία Αντουανέτα βγάζει άσσο στη βασιλική τσόχα απ' τη δυσώδη καλτσοδέτα της. Ο Λουδοβίκος την ταχταρίζει εδά στον ώμο με συγκατάβαση, ορεγόμενος με την άκρια του όμματος τον προκλητικά φουσκωμένο καβάλο του δίμετρου μπάτλερ απ' τη Γουαδελούπη. Ο Γιάννης ο Αγιάννης εξακολουθεί να σαπίζει στα κάτεργα για ένα κουλούρι Σαλονίκης, χωρίς σταφίδα μαντάμ, βλαστημώντα τη νώρα και τη στιγμή που εγεννήθη άνθρωπας κι όχι σουρικάτα, ενώ ο δαιμόνιος Ιαβέρης αναρτά αβέρτα διδαχτικά βίντεο στα μέσα κοινωνικής μαλάκυνσης, μπας και αφυπνισθεί ο μαστουρωμένος κόσμος στο τιμόνι και γλιτώσουμε την γενοκτονία των τροχαίων. Όσο για μένα; Λέω να λουστώ, γιατί το μεσημέρι είμαι μουσαφίρης για μαδζάρε και θα δώσουμε το μύθο..

Με αγάπη, Αγλέορας